W rzadkich wypadkach, w których chirurg nie może zespolić dwóch końców jelita po usunięciu guza, zachodzi konieczność wykonania tymczasowej lub stałej kolostomii. Zabieg ten pole­ga na wykonaniu otworu w powłoce brzusznej, wyprowadze­niu przez ten otwór otwartego zakończenia jelita i przymoco­waniu go do skóry. Masa kałowa z jelita wydostaje się na ze­wnątrz i wpada do specjalnego woreczka pokrywającego otwór i przymocowanego do skóry specjalnym klejem. Woreczek jest ukryty pod ubraniem, a pacjent, po krótkim przeszkoleniu, po­trafi sam dbać o higienę zespolenia. Podczas pobytu w szpitalu przeszkolona pielęgniarka pomoże w wyborze odpowiedniego systemu i objaśni, jak dbać o zespolenie i wymieniać woreczki. Ponieważ pacjenci z zespoleniem nie potrafią świadomie kon­trolować swoich stolców, muszą się oswoić z faktem, że ich układ pokarmowy i wydalniczy funkcjonują automatycznie.

Zwykle zespolenie wykonane jest tylko na jakiś czas, aby pozwolić tkankom jelita na wygojenie się po zabiegu. Gdy to nastąpi, tymczasowe zespolenie skórno-jelitowe zostanie za­mknięte, a chirurg połączy z powrotem dwa końce jelita w ja­mie brzusznej. W wyniku tej drugiej operacji funkcje wydalnicze powinny powrócić do normy.

Konieczność wykonania tymczasowej kolostomii zachodzi, gdy duży guz zamyka całkowicie światło jelita. W takich przy­padkach przygotowanie okrężnicy do operacji przez opróżnie­nie jej środkami rozwalniającymi jest niemożliwe. Wykonuje się wtedy tak zwaną „kolostomię odbarczającą”. Jest ona zwy­kle tymczasowa. Po pewnym czasie wykona się zespolenie koń­ców okrężnicy, a kolostomię skórną – wyeliminuje.