Laparoskopia to po polsku wziernikowanie jamy brzusznej (ściślej: otrzewnowej). Jest ono dziś również używane do prze­prowadzania zabiegu chirurgicznego w jamie brzusznej doko­nanego przez wziernik, bez szerokiego otwierania powłok brzusznych. Od wielu lat laparoskopii używano do zabiegów ginekologicznych lub do zabiegów na woreczku żółciowym. Dziś coraz częściej metodą laparoskopii wykonuje się również operacje na jelicie grubym i inne zabiegi gastroenterologiczne.

Zabieg laparoskopii rozpoczyna się od wykonania małego na­cięcia w pępku i wprowadzenia do jamy brzusznej nieszkodli­wego gazu, który ułatwia chirurgowi oglądanie jamy brzusznej. Następnie przez nacięcie wprowadza się instrument zwany laparoskopem, który działa podobnie jak peryskop łodzi pod­wodnej lub znany nam już wziernik okrężnicy. Na końcu laparoskopu znajduje się miniaturowa kamera telewizyjna, przeka­zująca obraz wnętrza jamy brzusznej na ekran w sali operacyj­nej. Zabieg przeprowadza się, wprowadzając różne instrumenty przez dodatkowe nacięcia w powłokach brzusznych. Po skoń­czonej operacji z jamy brzusznej wypuszcza się gaz, a nacięcia zamyka. Dobre strony zabiegu drogą laparoskopii to mniejszy ból po operacji, krótszy pobyt w szpitalu (1 lub 2 dni), mniejsza blizna, mniejszy stres dla układu odpornościowego i szybszy powrót do normalnych czynności.

Obecnie większość specjalistów uważa tę technikę za sku­teczną przy usuwaniu złośliwych polipów i wczesnych postaci raka. Nie wiemy jednak, czy może ona zastąpić konwencjonal­ną technikę przy usuwaniu bardziej zaawansowanych stadiów nowotworu.

Laparoskopii nie można stosować u każdego pacjenta. Oty­łość, zaawansowane choroby nerek, płuc, serca i historia po­przednich zabiegów w jamie brzusznej to przeciwwskazania do zabiegu laparoskopowego. Należy jednak mieć tę możliwość na uwadze i porozmawiać o niej z chirurgiem.